“Grappig. Zo de OR er is voor het collectief, zo is de bedrijfsarts er voor het individu.”

Suzy zegt het een beetje voor zich uit, mijmerend bijna. Maar het lijkt me nogal een belangrijk punt. Ik had er eerlijk gezegd niet aan gedacht. En net als ik wil reageren, zegt Mike iets.

“Wat is daar zo grappig aan?”

Niet helemaal de richting die ik op zou willen gaan, maar ik laat het even gaan.

“Eh… nou… niets,” reageert Suzy, “het is alleen zo anders dan ik had gedacht.”

“Maar het is in een notendop wel waar het over gaat,” mengt Jennifer zich in de discussie. “Zijn we er nou wel van of niet? Waarom staat de arbo-arts eigenlijk op ons lijstje? Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed dat we de gezondheid van onze collega’s serieus nemen. Maar, als de arbo-arts voor het individu is, is de arbo-arts dan wel iets voor de OR?”

“Beetje laat voor deze vraag, niet?” Mike vraagt het met een beetje ondertoon en ik ben even bang dag Jennifer in de verdediging zal gaan.

Dan vervolgt Mike “Ik bedoel, de afspraak staat al. We kunnen eigenlijk niet meer terug.”

“Nee, dat klopt.” Jennifer reageert ontspannen. “Maar ik wil wel goed beslagen ten ijs komen op die afspraak. Dat we dan niet ineens aan het twijfelen slaan of met de bek vol tanden staan.” Ze maakt aanhalingstekens in de lucht.

“Oké”, zegt Tom, “het begin. Even kijken. We hebben instemmingsrecht over arbeidsomstandigheden, ziekteverzuim en reïntegratie.” Hij bladert in z’n stukken en voegt er aan toe: “Daar valt het Arbobeleid, Risico Inventarisatie en Evaluatie en het Plan van Aanpak ook onder én de keuze van de arbo-arts. En aangezien het contract dit jaar afloopt met de huidige arbo-arts, heeft de bestuurder het op ons bord gelegd.”

“Ja en de reden dat we het tot prioriteit hebben gemaakt,” breng ik in, “is dat we gezondheid en welzijn van onze collega’s gewoon belangrijk vinden. Dus samengevat: het is aan de orde, we hebben er iets over te zeggen en we vinden het belangrijk”.

“Dat is helder”, zegt Suzy. “Maar toch, er knaagt iets. Die arbo-arts voor wie is ’tie er eigenlijk? Wat zijn z’n taken?”

Ik zie Tom z’n wenkbrauwen ophalen en Mike zucht. En ik kan me er iets bij voorstellen, want ik snap ook niet waar ze heen wil. We zitten hier bij elkaar om vragen te bedenken voor ons bezoek aan de arbo-arts en het schiet zo niet erg op.

Jennifer is de enige die assertief reageert, ze zegt: “Daar hebben we het toch al over gehad? Hij heeft meerdere taken, maar de belangrijkste is dat hij beoordeelt of een werknemer kan werken of niet.”

“Maar is hij er nou voor de werkgever of de werknemer?” Suzy laat niet los.

“Alsof die dingen haaks op elkaar staan?” Tom is duidelijk not amused met
de vasthoudendheid van Suzy.

“Collectief niet”, reageert ze, “maar in een individueel geval kan dat zomaar. Voor de werkgever is het belangrijk dat de werknemer zo snel mogelijk aan het werk gaat, voor een werknemer dat hij de tijd neemt om te herstellen.”

“Wie betaalt, bepaalt, lijkt mij,” doet Mike een duit in het zakje.

“Ho, wacht eens even, zo’n arbo-arts heeft toch z’n professionele integriteit. Die laat niet zomaar z’n hoofd hangen naar een opdrachtgever? Toch? Nou, dat zou in ieder geval niet moeten.”

Het is Jennifer en ze kijkt ons om de beurt aan. Dan vervolgt ze: “Dit lijkt me een goed onderwerp om met de arbo-arts te bespreken.” Weer kijkt ze ons aan. “Misschien moeten we een casus maken en vragen hoe hij in die situatie zou reageren?”

Ons plan krijgt ineens een hele andere richting. Ik vind het wel een interessante invalshoek. En tot mijn grote verrassing de anderen ook. We zijn er in no-time uit. We maken een casus en hangen alle vragen daar aan op.

Disclaimer: Evi’s belevenissen zijn een resultaat van de vele ervaringen en trainingen die Patrice Dijkman als trainer/adviseur meemaakt. Alle overeenkomsten met echte personen en bedrijven berusten op toeval.[/box]